Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Możesz zakopać coś złego, ale złe rzeczy mają tendencję wygrzebywać się pazurami spod ziemi”

Detektyw Sam Porter powraca w kolejnym tomie. W Karolinie Południowej i Chicago zostają znalezione dwa ciała. Przy obu zostaje odnaleziona notatka „Ojcze przebacz mi”. Wszystko wskazuje na jednego sprawcę, ale ciężko to wytłumaczyć, bo ofiary są oddalone o setki kilometrów.
Jednocześnie w ręce służb w Chicago oddaje się główny podejrzany w sprawie Zabójcy Czwartej Małpy, a informacje, których dostarcza, wywracają śledztwo do góry nogami.

To już ostatnia część przygód detektywa Sama Portera. To było moje pierwsze spotkanie z tym tomem. Jednak uważam je za równie dobre co spotkania z pozostałymi częściami. Polecę delikatnym banałem, ale od tej książki nie da się oderwać. Autor zbudował niesamowicie skomplikowany i wielowątkowy kryminał, który pochłonęłam jednym tchem.

W tym tomie zwrot akcji goni zwrot akcji. W pewnym momencie czytelnik zaczyna wątpić w to wszystko, co przeczytał i już sam nie wie, kiedy autor wodzi nas za nos, a kiedy faktycznie podaje nam prawdziwe informacje. Z każdym kolejnym rozdziałem miałam coraz większy mętlik w głowie. A końcówka wcale nie rozwiała moich wątpliwości. Wręcz przeciwnie. Pojawiło się ich jeszcze więcej.

„Szóste dziecko” nie jest wymarzonym ostatnim tomem. Nie dlatego, że było słabe, lecz dlatego, że pozostawia tak wiele do domysłów, że można odnieść, że seria się nie zakończyła. Gdy odwróciłam ostatnią stronę, wciąż chciałam więcej. Pragnęłam, żeby autor wyjaśnił niektóre moje przypuszczenia. W mojej głowie kłębiły się pytania, na które nie dostałam odpowiedzi. Plusem takiego otwartego zakończenia jest to, że każdy może odczytać je na swój sposób i samemu „wymyślić sobie” co jest według niego bardziej prawdopodobne. A domysłów w tej części jest wiele. Dodatkowo autor niczego nie ułatwia i ciągle mamy wrażenie, że wyprowadza nas na manowce.

I chociaż zakończenie lekko mnie rozczarowało tą otwartością (bo osobiście nie przepadam za takowymi), to nadal uważam, że cykl o Samie Porterze to jedna z lepszych serii, które czytałam. Bohaterowie się genialnie zbudowani, są plastyczni i wydają się prawdziwi. Fabuła jest spójna, bez dziur logicznych, chociaż autor wiele pozostawił do domysłów czytelników. Plot twisty zapierały dech w piersiach i były tak zaskakujące, jak powinny być.

Jak zawsze ostrzegam, że książki koniecznie trzeba czytać po kolei, bo tworzą one logiczną i chronologiczną całość, a poprzednie tomy często są wspominane w kolejnych. Dodatkowo niektóre wydarzenia mogą nie mieć sensu bez znajomości poprzednich.

Ostrzegam też przed tym, że w tej książce naprawdę wiele się dzieje. W niektórych momentach jest takim typowym filmem akcji, w którym są wyścigi, wybuchy, strzelaniny i zgony, a to wszystko w pierwszych pięciu minutach filmu. Na pewno wiecie, o co mi chodzi. Mimo to podczas czytania świetnie się bawiłam. Dlatego szczerze polecam całą serię.

„Możesz zakopać coś złego, ale złe rzeczy mają tendencję wygrzebywać się pazurami spod ziemi”

Detektyw Sam Porter powraca w kolejnym tomie. W Karolinie Południowej i Chicago zostają znalezione dwa ciała. Przy obu zostaje odnaleziona notatka „Ojcze przebacz mi”. Wszystko wskazuje na jedneg...

Rozwiń

Zwiń

„Siedząc samotnie w obcym domu pełnym obcych, czułam, jakbym znalazła się na niebezpiecznych wodach, kiepska pływaczka rzucona na głębię. Byłam planktonem w oceanie wielorybów”

Maja wkracza w dorosłe życie. Musi zrobić wszystko, żeby utrzymać siebie i swojego syna. Na początku łapie się każdego zajęcia. Natomiast dzięki swojemu talentowi dostaje angaż w musicalu i wyjeżdża na światowe tournée. Natomiast całą otoczkę radości i ekscytacji pokrywa czarny płaszcz poczucia winy, ponieważ w domu zostawiła syna. Obawia się, że po jej powrocie nie będzie już w stanie znaleźć wspólnego języka i odbudować miłości z synem.

„Śpiewaj, tańcuj i wesel się” to trzeci tom autobiografii Mai Angelou. Dwie pierwsze totalnie mnie zachwyciły, mimo że „Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak” czytałam dwa lata temu, to do dzisiaj emocje, które mi towarzyszyły podczas podróży przez tę opowieść, nadal są żywe. „Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak” była przejmująco poetycka. „Zgromadźcie się w imię moje” była już bardziej realistyczna, twarda i dorosła. Z kolei „Śpiewaj, tańcuj i wesel się” jest już całkowicie dorosła i bazuje na innych emocjach, przeżyciach i doświadczeniach.

Sprawia to, że wędrując przez wszystkie trzy części, odnajdujemy wszystkie barwy Angelou. Ta część także mnie zachwyciła i jestem niezmienną fanką tej autobiografii. Nie tylko ze względu na środek (o którym więcej troszkę później), ale też ze względu na oprawę graficzną. Ta książka jest bardzo minimalistycznie opracowana, a kolory, które pojawiają się na okładce, są nieco bardziej mroczne niż w przypadku dwóch pierwszych części. Mam wrażenie, że bardzo koresponduje to ze wspomnieniami, które dostajemy w środku.

„Śpiewaj, tańcuj i wesel się” dostarcza nam masy emocji i te emocje nie zawsze są dobre. Natomiast Angelou nie oszukuje i nie mówi, że wszystko w jej życiu było łatwe I wszystko przyszło jej tak po prostu. Pokazuje też cienie samotnego wychowywania syna, cienie małżeństwa i jego braku i cienie sławy. Do tego dostajemy przejmujący opis tęsknoty za synem i rozłąki z nim. Jednocześnie poczucie obowiązku, aby wychować go w dobrobycie. A to wiąże się z podróżą i rozłąką.

W tej książce podróż odgrywa bardzo ważną rolę, nie tylko ze względu na to, że Maya wyrusza na tournée z grupą teatralną. Motyw podróży merytorycznie ukazuje też to, że Maya wciąż szuka siebie. Ona sama zadaje sobie w książce pytanie, czy ten pseudonim, czyli Maya Angelou w końcu będzie tym, czym ona tak naprawdę jest? Do tej pory Maya w pewien sposób ukrywała się i mimo że my znaliśmy jej uczucia, bo o nich pisała, to na zewnątrz nie pokazywała tego, jaka naprawdę jest. Natomiast w „Śpiewaj, tańcuj i wesel się” Maya dorasta i otwiera się na innych ludzi. Pokazuje siebie i nie boi się wyrazić swojego zdania. Nie boi się podejmować trudnych decyzji, które nie zawsze są rozsądne i nie zawsze przynoszą jej szczęście czy spełnienie.

W tej części podróżujemy z Mayą przez jej życie, odkrywając nowe zakamarki duszy i chociaż ta część nie jest już tak poetycko napisana, to wciąż widać umiejętność dostrzeżenia piękna nawet najmniejszej rzeczy. I mimo tego, że Maya dostrzega to piękno, to zdaje też sobie sprawę, że życie nie zawsze tak przyjemne i że czasami rzuca nam kłody pod nogi, a my musimy walczyć, podnosząc się wciąż i wciąż.

Maya w tej części bardzo dojrzała i jej sposób patrzenia na świat zupełnie się zmienił. Widać to w sposobie, w jaki ona buduje swoje zdanie i w jaki opowiada nam o tych wspomnieniach. Tutaj nie ma już takiej bajkowej otoczki, takiego spojrzenia dziecięcymi oczami i idealizowania niektórych rzeczy. Tutaj Maya twardo pisze „Życie stawiało już przede mną wyczerpujące żądania i choć nigdy nie wykluczyłam samobójstwa, żadne dotychczasowe doświadczenie nie rozbiło mnie na tyle, bym poważnie rozważała skończenie ze sobą”.

„Śpiewaj, tańcuj i wesel się” jest przejmującą książką. Zupełnie inną niż dwa poprzednie tomy. Natomiast idealnie współgra z pozostałymi częściami. Każda z tych trzech części opowiada o innym okresie w życiu Angelou i każda oddaje ducha poetki, a gdy połączymy je w całość, widzimy drogę, jaką przebyła Maya. Od dziecka, które potrzebowało miłości i akceptacji, do dorosłej kobiety, która znalazła swoje miejsce i która w końcu pogodziła się z tym, że nie zawsze życie jest łatwe i że mimo tęsknoty za synem i bycia matką może dobrze się bawić wśród innych ludzi lub na samotnych wyjazdach.

Chociaż autobiografia czy biografia nie są gatunkami, które ja czytam często, to autobiografia Angelou zajmie szczególne miejsce w moim sercu. Ta autobiografia wzbudziła we mnie tyle emocji, że ciężko jest opisać je słowami. Ciężko objąć tę piękność i tę poetyckość takim zwykłym prostym językiem. Ja od siebie mogę dodać jedynie, że naprawdę Warto sięgnąć po te książki i skupić się na nich. Zwolnić na chwilę i doszukać się głębszych znaczeń, bo jest ich tutaj naprawdę dużo. Ufam, że te książki wzbudzą i w was wiele emocji. Dlatego z czystym sercem polecam.

„Siedząc samotnie w obcym domu pełnym obcych, czułam, jakbym znalazła się na niebezpiecznych wodach, kiepska pływaczka rzucona na głębię. Byłam planktonem w oceanie wielorybów”

Maja wkracza w dorosłe życie. Musi zrobić wszystko, żeby utrzymać siebie i swojego syna. Na początku łapie się k...

Rozwiń

Zwiń

„Odrobina przemocy to nie tak wiele za życie, które bez tego byłoby obrzydliwie, wręcz do znudzenia doskonałe”

Całe społeczeństwo żyje jednym wypadkiem, który wydarzył się podczas wieczorku integracyjnym. A może to nie był wypadek, tylko morderstwo? Ale kto nie żyje i co się tak właściwie wydarzyło? Tego dowiemy się dopiero na sam koniec. Poznajcie jednak bohaterki tej powieści:
erki tej powieści:
✨ Madeline, z którą lepiej nie zadzierać. Ona nie zapomina uraz i wszystkie w sobie pielęgnuje. Do tego jej cięty język także nie przyprawia jej zwolenników.
✨ Celeste, która swoją pięknością onieśmiela. Do tego ma cudownego męża, który zarabia krocie. Jednak nikt nie wie, co tak naprawdę ukrywa Celeste.
✨ Jane, która po wielu latach nadal zmaga się z demonami przeszłości. Jest młodą matką, która dopiero co przeprowadza się z synem na przedmieścia Sydney i od razu zostaje wciągnięta w gierki szalonych mamusiek.

Muszę przyznać, że to moja pierwsza styczność z dziełem Liane Moriarty. Do tej pory nie czytałam „Wielkich kłamstewek”. Nie oglądałam też serialu. Z wielką chęcią usiadłam do czytania i powiem Wam, że niesamowicie wciągnęłam się w tę książkę. Do tego stopnia, że za jednym razem przeczytałam ponad połowę. A właściwie jakieś ¾. Odłożyłam tylko dlatego, że oczy już mi się same zamykały.

Historia wsysa prawie od samego początku. Autorka napisała swoja powieść w stylu retrospektywnym. Zaczęła od wydarzenia, które jest osią całej książki, jednak nie zdradzając najważniejszego — kto nie żyje. Do samego końca nie wiemy kto umrze, mimo że wytrawny czytelnik może mieć swoje typy. Uważam, że takie rozpoczęcie genialnie skupia uwagę czytelnika. Od razu chce on odkryć co się stało? Po czym cofamy się pół roku do przodu, żeby poznać przyczyny tego, co wydarzyło się na początku.

A trzeba przyznać, że autorka genialnie rozbudowała całe tło, które doprowadziło do początku końca. Od razu wrzuca nas na głęboką wodę. W wir mamuśkowych spraw, których misją jest wychowanie dzieci i ochrona ich przed całym złem świata. Wchodzimy do szkoły, gdzie każda z nich należy do jakiejś grupki. Mamy mamuśki, które angażują się w życie szkoły i żyją tylko dla tego. Mamuśki, które poświęcają się karierze i takie, których celem jest wychowanie dzieci i opieka nad nimi. I chociaż z pozoru brzmi to nudno, to w żadnym stopniu takie nie jest. Momentami czułam się tak, jakbym słuchała ploteczek od przyjaciółki. Kto co zrobił, kto na kogo doniósł, kto kogo zdradza i kogo nie lubi.

Autorka całość wyważyła bardzo dobrze. Ani na chwilę nie czujemy nudy. Tutaj dosłownie ciągle coś się dzieje. A do tego w międzyczasie dostajemy komentarze „z przyszłości”, które zapowiadają kolejne wydarzenia i podsumowują właśnie minione. Genialnie pokazuje to, jak subiektywne jest odbieranie sytuacji, w zależności od tego, komu jesteś bardziej przychylna_y.

Moriarty genialnie zbudowała wszystkich bohaterów. Chociaż zdecydowanie trzy główne bohaterki wysuwają się tutaj na pierwszy plan. Ich tło psychologiczne jest bardzo rozbudowane. Poznajemy ich największe słabości i tajemnice, które napędzają akcję „Wielkich kłamstewek”. Liane Moriarty fenomenalnie wyjaśniła motywy bohaterek, wykonała kawał dobrej roboty i przyłożyła się do tego, żeby były one autentyczne.

W „Wielkich kłamstewkach” nic nie jest takie, jak nam się wydaje na pierwszy rzut oka. Nie każde życie jest tak kolorowe, jak nam się wydaje. Nie wszystko jest czarno-białe. A bohaterowie są tutaj mistrzami gry w pozory. Z każdą stroną odkrywamy coraz więcej kłamstw, aż dochodzimy do tego największego.

Natomiast „Wielkie kłamstewka” są nie tylko świetnym thrillerem. Oprócz wątku kryminalnego autorka porusza bardzo wiele tematów społecznych jak przemoc, napastowanie seksualne czy wykorzystywanie dzieci. Znalazła także miejsce na nawiązanie do działań Amnesty International i walki o prawa dzieci, które są zmuszane do małżeństw.

Książka jest wielowymiarowa, a całość zbudowana bardzo spójnie. Zdecydowanie polecam na zagłębienie się w niej bez rozpraszaczy, bo niejedno może nas w niej zaskoczyć. A książka zdecydowanie zasługuje na to, aby oddać jej się w całości.

Współpraca z wydawnictwem Znak Literanova

„Odrobina przemocy to nie tak wiele za życie, które bez tego byłoby obrzydliwie, wręcz do znudzenia doskonałe”

Całe społeczeństwo żyje jednym wypadkiem, który wydarzył się podczas wieczorku integracyjnym. A może to nie był wypadek, tylko morderstwo? Ale kto nie żyje i co się tak właściwie...

Rozwiń

Zwiń